چیکو

چیکو، میوه ای به شکل گرد تا بیضی به قطر ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر، طول ۱۲ سانتیمتر و وزن نرمال  بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ گرم است؛ که البته در برخی از ارقام به یک کیلوگرم نیز می‌رسد.

میوه رسیده چیکو فاقد شیرآبه است و گوشت آن به رنگ قرمز، خیلی شیرین و آبدار است و طعم اسیدی کمی دارد و هسته آن نیز به رنگ سیاه براق، دوکی شکل است. حدود ۸۴% از میوه‌های چیکو خوردنی هستند.  ویتامین A و C در میوه چیکو کم است و اسیدی بودن میوه به خاطر وجود مالات (malate) است. سمت گوشتی میوه چیکو در تهیه پودر خشک، شربت، مربا، سالاد میوه‌ای و ماست استفاده می‌شود.

چیکو دارای بویی معطر است و نارس چیکو نیز تانن فراوانی دارد که برای درمان اسهال مفید است؛ همچنین از برگ آن در پایین آوردن فشارخون، سرماخوردگی و درمان سرفه استفاده می‌شود . خواص درمانی دیگر این گیاه این است که از شیرآبه چسبناک چیکو در پر کردن دندان استفاده می‌شود و له شده هسته این میوه نیز برای دفع سنگ کلیه موثر است.

گواوا

گواوا، معروف به سیب مناطق گرمسیری در گذشته‌های بسیار دور از مکزیک تا پرو کشت می‌شد؛ اما امروز کشت و پرورش آن در نقاط گرمسیری و نیمه گرمسیری دنیا گسترش یافته است.

گیاه گواوا درختچه‌ای همیشه سبز است که برگ‌های در برابر هم دراز و بیضی شکل دارد.  گواوا به عنوان میوه دسری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است واز درخت گواوا به عنوان حصار و همچنین گیاه زینتی نیز استفاده می‌شود. مناطق عمده کشت این محصول در دنیا کشورهای جنوب آسیا، هاوایی، کوبا، هند و در ایران برخی مناطق هرمزگان و سیستان و بلوچستان است.

در زبان بومی جنوب سیستان و بلوچستان گواوا به «زیتون محلی» معروف است؛ زیرا میوه آن چیزی شبیه زیتون و یا انار کوچک است و در بالای میوه تاجی از کاسبرگ‌ها قرار دارد. میوه آن گوشت‌دار است و دانه‌های آن مانند دانه‌های انگور در گوشت قرار دارد، رنگ میوه قرمز یا زرد است، میوه آن شیرین است و آن را خام یا پخته به شکل مربا و ژله می‌خورند. شستشو با جوشانده آن برای رفع ناراحتی پوستی، جرب و زخم به کار می‌رود. میوه گواوا قابض است ومیوه آن برای دیابت مفید است؛ منبع عالی فیبر است، بنابراین به رفع یبوست کمک می‌کند وجوشانده برگ و پوست آن قاعده‌آور است.

پاپایا (خربزه درختی)

پوست این میوه ابتدا سبز است و زمانی که کاملاً رسیده و آماده مصرف شود، به رنگ زرد کهربایی تا کمی نارنجی درمی‌آید. این میوه‌ی آبدار، گوشتی زرد، نارنجی یا صورتی و بافتی نرم و شیرین دارد؛ درون گوشت پاپایا دانه‌های سیاه کوچک زیادی وجود دارد که تلخ مزه هستند.

از آنجا که میوه نرسیده حاوی میزان زیادی لاتکس است، می‌تواند باعث تحریک انقباضات شود؛ به همین دلیل بهتر است قبل از مصرف آن را بپزید ابعاد میوه پاپایا حدود ۱۵ تا ۲۰ سانتی‌متر است.

این میوه در تهیه سالاد و اسموتی کاربرد زیادی دارد  و خواص و فواید پاپایا بسیار زیاد است برای مثال این میوه، حاوی آنزیمی به نام «پاپایین» است که زنجیره‌های پروتئینی ماهیچه‌های گوشت را می‌شکند و هضم آن را ساده‌تر می‌کند.

پاپایا سرشار از آنتی اکسیدان‌هایی مانند کاروتنوئید و لیکوپن، فیبر، انواع ویتامین مانند ویتامین آ و ث و مواد معدنی است. کاروتنوئیدهای موجود در این میوه مانع از چسبیدن و رسوب کلسترول در دیواره رگ‌های خونی می‌شود و می‌تواند از سکته‌های قلبی جلوگیری کند.

این میوه کالری کم و فیبر بالایی دارد؛ پس مصرف آن اشتها را پایین می‌آورد و می‌تواند با کم کردن حجم غذای مصرفی، باعث کاهش وزن و لاغری شود و فیبر موجود در این میوه هم، کلسترول بد خون را کاهش می‌دهد.

جمبو
جمبو نام درخت میوه دار و همیشه سبزی است که در شهرها و مناطق ساحلی جنوب ایران می‌روید. این درخت گرمسیری، بومی کشورهای هند، سریلانکا، بنگلادش و اندونزی است و نام این درخت در ایران برگرفته از نام هندی آن است.

از آنجایی که درخت «جمبو» تاج و منظره زیبایی دارد در بسیاری از مناطق رویش به عنوان درخت زینتی و سایه دار استفاده می‌شود. چوب آن محکم است و در مقابل آب استقامت زیادی دارد. در برخی کشورها از چوب جمبو برای ساخت تراورس و ابزارآلات کشاورزی و روستایی و نیز سوخت استفاده می‌شود.

از پوست این درخت در صنعت چرم‌سازی استفاده می‌شود. گل‌های این درخت نیز مورد علاقه زنبورهای عسل است و به همین خاطر در صنعت زنبورداری مؤثر می‌باشد. در جنوب ایران گلدهی این درخت در فروردین و اردیبهشت ماه‌است و در ماه‌های تیر و مرداد ثمر می‌دهد.

میوه رسیده جمبو، سیاهرنگ است و به شکل و اندازه زیتون یا کمی بزرگتر است. میوه جمبو که به صورت خوشه‌ای است، نخست کوچک و سبز است رفته رفته بزرگتر و به رنگ سیاه در می‌آید. میوه جمبو هسته بزرگی دارد که سخت نیست. بخش خوردنی آن نرم و آبدار است؛ جمبو کال گس و ترش است ولی میوه رسیده شیرین و کمی ترش است.

از جمبو می‌توان سرکه، ژله و انواع شربت‌ها را تهیه کرد. سرکه جمبو به دلیل خوشرنگ و معطر بودن در سراسر کشور هند ساخته و استفاده می‌شود. جمبو دارای انواع ویتامین‌ها و مواد معدنی است. علاوه بر اینها، بخش‌های مختلف این گیاه ارزش دارویی دارند، به ویژه هسته‌های جمبو در درمان و کنترل بیماری دیابت مؤثرند.

در ادیان بودایی و هندی درخت جمبو مقدس و محترم است و افسانه‌های زیادی درباره آن وجود دارد.